Culinair: 25 cent extra voor de mayonaise

door Ton Oskam
 
Ruurlo – Goedemiddag lezers. Terwijl de meeste voetbalkenners ineens helderziend blijken te zijn en weten wie er aan het eind van deze middag heeft gewonnen, gaan mijn gedachten terug naar het diner van gisteravond. Ik heb al eerder willen schrijven over de horeca in Nederland en die in de regio in het bijzonder. Want, sinds al die “Wie-is-de-kok-programma’s” weet zelfs elke culinaire beginneling wel dat eten ook gewoon lekker moet zijn. In Ruurlo heb ik de afgelopen jaren niet echt van het openbare aanbod genoten. Ik zal daar nog eens op terugkomen als de culinaire kust veiliger is voor een lokale websiteschrijver en kritiek op z´n minst gedoogd wordt.
 
Dus gisteren eerst uitgeweken naar een terras in een belendend stadje. (Ra, ra..!). Wat mij vooral interesseert is de verhouding tussen prijs en kwaliteit. Sinds we de euro hebben moeten we volgens Zalm wel blijven zien dat het begonnen is met een nieuwe munteenheid die ten opzichte van de oude eenzelfde waarde heeft. Een euro is 2,20 gulden. De salarissen werden ook aldus omgerekend; waar je eerst 1.000 gulden inkomen per week kreeg, was dat vanaf de financiële “Wende” ongeveer 400 euro. Dat betekende dat dus ook de prijzen moesten worden “teruggerekend”. Maar het tegenovergestelde gebeurde (ik gaf er op deze site enkele keren bewijzen van) – de prijzen stegen en er was geen enkele overheid die dat in de hand hield.
 
Deze week waren er weer alarmerende berichten dat de horeca geen enkele rem zet op haar tarieven. Gelukkig rekenen wij nog steeds braaf uit wat een consumptie eigenlijk in guldens kost (gerelateerd aan ons inkomen dat vroeger ook in florijnen werd uit betaald). Dus: wat kost kwaliteit? Op het terras vroegen we (altijd feest als we uit eten zijn!) in plaats van gebakken aardappelen een bakje pommes frites. Op tafel werd vervolgens de friet gedeponeerd en toch ook (voor twee personen) twee (!) bakken met gebakken aardappelen. De frites werd extra berekend bij de 17,50 euro die we per persoon al moesten betalen voor een visje met daarbij een bakje appelmoes (appelmoes bij de vis!) en een bakje bietensalade. Zelfs het bakje mayonaise stond voor 25 eurocent op de rekening.  
 
De vis van mijn disgenote had kraak nog smaak en was droog. In mijn stoofpotje-vis had de kok vergeten wat kruiden toe te voegen die het zeebanket enigszins hadden kunnen oppeppen. Tja, als je dan aankomt met het obligate “Heeft het gesmaakt”, dan kun je van het culinaire eetgezelschapje (vader-dochter) openhartige kritiek verwachten. Waar dus vervolgens niets mee wordt gedaan – verderop het terras is het ook druk, druk, druk. Tegen beter weten in wilde ik de avond goedmaken met als dessert een Irish Coffee die ik tweemaal per jaar alleen buiten de deur nuttig. Er kwam een groot glas met héél veel slagroom. Daaronder stond een laagje van 4 centimeter dat vermoedelijk de koffie en de whisky moest zijn. Maar, door de slagroom heen heeft deze smaak mij nooit bereikt. De hap room kostte 5,25 euro. Dat is ongeveer 11 gulden, mijnheer Zalm! De totale rekening bedroeg – inclusief enkele drankjes – 62 euro, voor twee personen. Dat is ongeveer 140 gulden, mijnheer Zalm. En het was niet eens te eten. Vroeger was het best een gerenommeerde zaak, waar onze smaakpapillen werden verwend. (Wordt vervolgd)
0

Zoek in het archief