Houdini II flikt het ‘m weer!
door Ton Oskam
Ruurlo – Goedemiddag lezers. Hij heeft nu de naam Houdini II gekregen, naar de gelijknamige artiest die zich op wonderlijke wijze uit zijn boeien wist te bevrijden. De bruine geit – Houdini II dus – heeft het ‘m weer gelapt. Van een afstand zag ik hem nonchalant naar de omheining aan de noordelijke zijde van het ponyweiland slenteren. Af en toe keek hij om, want hij had mij wel in te gaten. Hij bleef wat bij de afrastering teuten, elke keer omkijkend of ik er nog stond. Het spel duurde mij te lang, er was meer te doen dan de zoveelste poging de verdwijntruc van Houdini II te analyseren. Tien minuten later kwam ik Houdini II frank en vrij op het erf tegen. In de omheining was geen enkel gat te ontdekken. Het beest had zijn nieuwe naam opnieuw bevestigd.
Enkele jaren geleden was de bruine geit al op weg naar Borculo, toen we zijn absentie ontdekten. Ik belde de politie en hoefde de identiteit van de verdwenen logé (Houdini II was hier door de Dierenbescherming gebracht uit de zeer verwaarloosde boedel van een dieren-“vriend”) niet te beschrijven. Zoveel bruine geiten worden er niet langs de provinciale weg aangetroffen. Een lief meisje had zich over het dier ontfermd en stond hem met tegenzin af. Ze was al van de wegloper gaan houden. Ik gaf haar een boekenbon voor haar diensten en tilde de bruine geit in de Jeep. Toen ik nog maar in de tweede versnelling was, sprong het beest over de leuning en ging op bijrijderstoel zitten. Ik kon hem achterin nergens aan vastbinden, dus besloot de situatie zo maar te laten. Bij een kruispunt moest ik stoppen en aan de geitenkant stopte ook een auto. De bestuurder keek naar links en zijn mond viel open. Zo’n bijzondere bijrijder had hij nog nooit gezien. Ik keek naar de man met een blik of ik wel vaker met een geit een stukje ga toeren. Houdini II bleef geïnteresseerd door de voorruit kijken, want autorijden vond hij eigenlijk best leuk.
(Volgende keer een update over de poelepetaten, speciaal voor onze ex-dorpsagent Cor Kleijkamp).
